بادیگارد

بادیگارد بعد از چ یه داستان ارزشی دیگه از آقای حاتمی کیا.

داستان یه رزمنده ارزشی دهه شصت و دوران جنگ  که بچش دهه نودی و دوران روحانیش دیگه اون اعتقاد رو نداره. داستان تکراری بی ارزش شدن ارزشهای دوران جنگ. داستان قدر ندونستن مسئولین از فداکاری سربازها. آره خوب خود آژانس شیشه ای یه اقتباس بود حالا اینم یه داستان تکراری بود یه خورده از آژانس شیشه ای یه خورده از کرخه تا راین به نام پدر و... . حالا بگذریم از سکانسهای اضافی و خنده دار پینت بال و تعقیب آقای دانشمند در حال ورزش تو پارک

فیلمبرداری و صدابرداری فیلم خیلی خوب و تاثیرگذار بود. کادرها رو خیلی خوب انتخاب کرده بودن و با صداگذاری خوب فیلم رو جذاب کردن اما این همه چیزی بود که میشد ازش تعریف کرد. فیلمنامه نقطه جذابی نداشت خوب البته سکانس آخر فیلم خیلی خوب بود و روند معمولی فیلم رو دگرگون کرد و بزن بزن و اینا. دیالوگها واقعا نا امید کننده بودن تکراری کلیشه ای و نچسب و غیرواقعی . موسیقی فیلم هم چیزی برای به چشم اومدن نداشت.

یه چیزی که تو فیلمهای ایرانی خیلی برام عجیبه پیگیری اخبار لحظه به لحظه مردم از تلوزیون و سریش شدن گزارش گرا به مسئولینه. خوب تو ایران گزارش گرا که حق ندارن هیچ جا برن اگرم داشتن باشن نمیرن چون همه دولتین و بیخیال. دوما اگرم خبری بشه خوب اخبار مسلما میگه خبری نیست مثلا یادمه تا شیش ماه اول جنگ سوریه اخبار فقط میگفت سوریه همه چیز آرومه و همه عاشق اسدن. بادیگارد هم این تم خبرنگاری مزخرف که از هالیوود اقتباس شده رو داشت و نقطه اوج حال بهم زنیش هم بازی کامران نجفزاده بود.

این فیلمی نبود که بشه بعد از چ انتظار داشت چ یک فیلم خوب بود و بادیگارد بد نبود اها یادم نره بگم دشمن تو فیلمای آخر آقای حاتمی کیا دشمن نیست قومیت های خودمونه فکر کنم سال دیگه راجع به ترکها یا عربها فیلم بسازه