تلویزیون

شده آینه دق. امروز فلان فلج که از رو حماقت خودش فلج شده (خوب بعضیا هم مشکل براشون پیش اومده یا خدادادی مشکل داشتن) میارن ماه عسل خوب خاک تو سرش این دیگه چیه میارین تلوزیون. فردا فلان کسی که دست نداره با پاش نقاشی میکنه آخه این چه به درد مردم میخوره. فردا یارو که از فرت فقر و نکبت و بی مهارتی و بی عرضه گی به شغل فلان رو آورده و از تکدی گری شروع کرده حالا تونسته مخارج حانوادشو تامین کنه خوب کسیکه از گدایی شروع کرده باید الگو بشه؟ یه روز اخبار با افتخار میگه فلانی که از پا معلوله تونسته دکتراش رو تو فلان رشته بگیره... ... خوب پا نداره انتظار داری عقلم نداشته باشه؟ بگذریم که زیر تیغ دکترای محترم و بی مسئولیت این مشکل براش ایجاد شده بود٬ یه رفیق منم همین دکترا فلج کردن کثاقتا٬ خیلی مثالهای دیگه هم میدونم حوصله ندارم. یه روز دیگه ای هم افتخار فلان استان رو اوردن تلوزیون خانمی که چند سال غذا نخورده... ...ای کاش سال اول میمرد امروز فرصت بشه یه کار آفرین که تونسته چهار نفر شغل ایجاد کنه بجاش بیارن. یه نفر رو بیارن مهارتی داره توانایی داره تونسته به درد جامعه بخوره سرمایه تولید کنه جلو واردات یه کالایی رو با تولید بگیره. به جای تلقین روحیه خودباوری و نشاط داره روحیه شکر بخاطر اینکه افلیج نیستیم و فقیر نیستیم و بیشعور نیستیم رو اشاعه میده.