تجریش ناتمام

بله دیگه کار نقد ما هم به فیلم و تماشای فیلم تو اتوبوس کشید، آخه تحریمیم میفهمی؟؟؟

اول باید گفت که بلاخره هر وقت محمدرضا فروتن رو می‌بینم، یاد خاتمی و موج سینمایی با سبک خاص اون موقع می‌افتم. خوب اعتراض فیلم خوبی بود. مرسدس مال طرز فکر جوان‌های زمان خودش بود. محمدرضا فروتن است و دیالوگ های باصدای آرومش و یادآوری نصفه و نیمه خاطره‌هایی که نباید باز شوند، بگذریم. فیلم داستان یک عشق قدیمی را روایت می‌کند. دوستی‌هایِ قدیمیِ دورانِ دانشجویی که باعث می‌شوند حتی مخاطب‌هایی که مثل من دید خوبی نسبت به این سبک فیلم نداشته باشند هم جذب شوند. اما دلیل بی‌علاقگی من به این نوع داستان‌ها این است که بعضی مواقع مخاطب را درگیر همزاد پنداری با قهرمانی می‌کنند که درگیر روابط غیر سازنده‌ای است که در آخر تقبیح نمی‌شوند.

دوم برویم سراغ داستان، دوتا همکلاسی بیست سال پیش، می‌خواهند چند تا همبازی تئاتر همان زمان دانشجویی را دور هم جمع کنند. در نگاه اول آدم را یاد فیلم خوب ضیافت با هنرنمایی فریبرز عرب‌نیا می اندازد. اما در ادامه آن تعداد هم‌بازی که مخاطب انتظار دارد وارد داستان بشوند و ماجراها تعریف شوند وارد نمیشوند، و داستان حول رابطه این دو همکلاسی ادامه پیدا می‌کند. این فیلم یک برش نسبتاً ساده از زندگی است. ساده نه به معنی روال جاری بلکه به معنی اینکه قهرمان ما درگیر چالش خاصی یا ماجراجویی هیجان‌انگیزی نمیشود، وگرنه دیدن کسی رو که بیست سال پیش دوستش داشتی و می‌خواستید با هم ازدواج کنید و این اتفاق نیفتاده حتماً روال جاری هیچ زندگی نیست.

سوم هم فیلم‌برداری با سکانس‌هایی که نور بگراند است و ما فقط سایه هنرپیشه‌ها رو می‌بینیم، مثل سکانس‌های تو ماشین یا پشت پنجره‌های برج تو فیلم انگار مد نظر فیلم‌بردار بوده است. خوب کار ابتکاری نیست اما انجام شده است دیگر و بین عوامل فیلم جز عواملی بوده که اثرش به چشم می‌آید. مورد بعد صحنه‌پردازی، صحنه‌ها و دکور زیبایی رو درست کرده بودند که اگر مخاطب بجای فیلم دکور را تماشا می‌کرد چندان متضرر نمی‌شد. خلاصه عوامل خواستند یک کلیشه هشت ده ساله را زنده کنند. اما من فکر کنم بازگشت به یک چیزی که حتی دوره خودش هم خوب بوده کار خوبی نیست وای به حالی که از اعتراض و ضیافت بخواهی به تجریش ناتمام برسی.